الهی! دلی ده که در شکر تو جان بازیم و جانی ده که کار آن جهان سازیم:

الهی! دانایی ده که از راه نیفتیم و بینایی ده که در چاه نیفتیم.

الهی! دستم گیر که دست آویز ندارم و عذرم بپذیر که پای گریز ندارم.

الهی! نگاهدار تا پشیمان نشویم و به راه آر که سرگردان نشویم.

الهی! تو بساز که دیگران ندانند و تو نواز که دیگران نتوانند.

بگشای دری که در گشاینده تویی       بنمای رهی که ره نماینده تویی

من دست به هیچ دستگیری ندهم       کایشان همه فانی‌اند و پاینده تویی

الهی! اگر یک بار بگویی بنده من، از عرش بگذرد خنده من.

الهی! چون به تو نگریم پادشاهیم تاج بر سر، و چون به خود نگریم خاکیم بلکه از خاک کمتر.

الهی! کاش عبدالله خاک بودی تا نامش از دفتر جهان پاک بودی.

الهی! همه از تو ترسند و عبدالله از خود: زیرا که از تو همه نیکی آید و از عبدالله همه بد.

الهی! دیگران مست شرابند و من مست ساقی؛ مستی ایشان فانی است و از من باقی.

مست توام از جرعه و جام آزادم       مرغ توام از دانه و دام آزادم

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی       ورنه من از این هر دو مقام آزادم

الهی! بر عجز و بیچارگی خود گواهم و از لطف و عنایت تو آگاهم؛ خواست خواست توست، من چه خواهم؟

الهی! بیزارم از آن طاعتی که مرا به عجب آورد و بنده آن معصیتم که مرا به عذر آورد.

الهی! چون توانستم ندانستم و چون دانستم نتوانستم!

الهی! همه می‌ترسند که فردا چه خواهد شد و عبدالله می‌ترسد که دی چه رفت.

الهی! اگر چه گناه من افزون است، اما عفو تو از حد بیرون است.

الهی! اگر مجرمم، مسلمانم و اگر بد کرده‌ام پشیمانم.

الهی! اگر کاسنی تلخ است، از بوستان است و اگر عبدالله مجرم است، از دوستان است.

الهی! اگر چه شب فراق تاریک است، دل خوش دارم که صبح وصال نزدیک است.

عاشق چو دل از وجود خود برگیرد       اندر دو جهان دو زلف دلبر گیرد

بالله که عجب نباشد ار دلبر او       او را به کمال لطف در بر گیرد