ظهور تو بهار سبز زندگی ماست

چه شب‌هایی که در انتظار آمدنت روبروی پنجره انتظار می‌نشینم و دست بر زیر چانه می‌زنم و به آن سوی پنجره می‌نگرم تا شاید نقطه‌ای از دور نمایان شود و آن نقطه نورانی باشد .

تو همانی که هفت شهر عشق را کوچه به کوچه و کوچه‌هایش را منزل به منزل می‌شناسی و از خیابان سبزش به انتهایی می‌رسی که آسمانش حکایت‌ کننده یازده ستاره دیگر است و یازده ستاره نورانی که هر کدام چراغ هدایت هزاران انسان خاموش بوده‌اند .

ای اجابت‌کننده‌ی دردها ! ظهور تو بهار سبز زندگی ماست .

من از خودم شرم دارم که ادعای عاشقی امام زمانم را دارم ولی هیچ کاری نکرده‌ام تا زود بیاید . مولای من و آقای من بیا تا برایت بگویم که دست‌هایمان از تهی پر شده است . بیا تا بگویم که سرمای سوزان ابلیس در تمام وجودمان رخنه کرده است . می‌دانم که بر همه عالم ناظری ای حاظر غایب .

ای مولا !  بیا که بی تو بهار را صفایی نیست . بیا که از خزان فراقت درخت امید منتظران رو به خشکیدن است .

ای سرو قد! هر جمعه که می‌آید از شوق زیر سایه‌ات آرام گرفتن بی‌قرارانه به نظاره آسمان می‌نشینم ولی افسوس که باز خورشید جمعه‌ها بی تو غروب می‌کند .

کجایی ای آیت الهی تا با اشک‌هایم جان غربت را به امید وصال بشویم . من این جاده پرشیب خزان را همچون راه سعی صفا و مروه خواهم رفت تا به بهار زندگی برسم .

یوسف زهرا ! دیدن چهره زیبایت را کدامین جمعه منتظر باشم که بی تو زندگی، بی معنا  دل‌ها تاریک و سرد و چشم‌ها همه منتظرند و به امید رسیدنت ای مسافر غریب در انتظاریم .