قرن ها از مرگ آدم هم گذشت

ای دریغا

آدمیت بر نگشت !

قرن ما

روزگار مرگ انسانیت است

سینه دنیا ز خوبی ها تهی

صحبت از آزادگی، پاکی ، مروت ، ابلهی ست!

صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست

قرن موسی چوبه هاست!روزگار مرگ انسانیت است:

من، که از پژمردن یک شاخه گل

از نگاه ساکت یک کودک بیمار

از فغان یک قناری در قفس

از غم یک مرد در زنجیر حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

وندر این ایام زهرم در پیاله ، اشک و خونم در سبوست

مرگ او را از کجا باور کنم؟

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

وای جنگل را بیابان می کنند

دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند

آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن: مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن: یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن: جنگل بیابان بود از روز نخست!

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبت ها صبور

صحبت از مرگ محبت ، مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است

فریدون مشیری