بوی بهار را با تمام وجود حس می کنم. روبه روی قاب عکس ات می نشینم و سین های سفره را دوباره می شمارم:
ساعت های بی تو بودنم،
سال های چشم انتظاری ام،
 سبزی بهارهای رفته،
سرخی روی چفیه و پلاک ات با انگشتری سبزرنگت و صفحات سفید دفترچه خاطراتت که نیمه تمام برایم آوردند و گفتند که تو دیگر نمی آیی،
 اما نه!! سین هفتم را سالی که در پیش رو داریم، می شمارم و همانند سال های پیش به خود امید می دهم که امسال، سال آخر است و تو می آیی.

آتش عشق

کیست کــــــــــــآشفته آن زلف چلیپا نشود؟!

دیده اى نیست که بیند تــــو و شیـــدا نشود

نـــــــــــــاز کن ناز ، که دلها همه در بند تواند

غمزه کن غمزه کـــه دلبـــر چو تو پیدا نشود

رُخ نمــا تا همه خوبان خجل از خویش شوند

گر کشى پرده ز رُخ کیست که رسوا نشـود

آتش عشق بیفـــزا، غمِ دل افــــــــــزون کن

این دل غمزده نتــــوان که غم افـــزا نشـــود

چاره‏اى نیست بجـز سوختن از آتش عشق

آتشـــى ده کــــه بیفتـــــد به دل و پا نشود

ذرّه‏اى نیست که از لطف تو هامــــــــون نبود

قطره‏اى نیست که از مهـــر تــو دریا نشود

سر به خاک سر کوى تو نهد جان، اى دوست

جان چه باشد که فــــداى رُخ زیبــــا نشود

تلاوت قرآن از آخر به اول

مرحوم آیت الله العظمی محمد تقی خوانساری – که نماز باران ایشان معروف است- از مراجع تقلید عظام شیعه بود. ایشان پس از اینکه مرحوم کربلایی کاظم را امتحان کردند به او فرمودند :

می توانی قرآن را از اول به آخر بخوانی؟

گفت :آری. وشروع کرد به خواندن بزرگترین سوره قرآن یعنی سوره مبارکه بقره از آخرین آیه به سمت آول.

 مرحوم خوانساری فرمودند:

بسیار عجب است ! من شصت سال است سوره "قل هو الله احد" (سوره توحید)  را که چهار آیه است می خوانم و نمی توانم بدون فکرو تامل از آخر به اول بخوانم ولی این مرد عامی دهاتی سوره بقره را که 286 آیه است بدون تامل مستقیما و معکوسا از حفظ می خواند.

السلام ای میهمانی خدا        

ماه خوب و آسمانی خدا

السلام ای روزه داران السلام    

عاشقان مخلص ماه صیام

السلام ای ناله های نیمه شب   

حال پرسوز دعای نیمه شب

السلام ای ذکر پرشور سحر        

ای مناجات دل افروز سحر

السلام ای روزهای بی گناه         

السلام ای شور اشک و سوز و آه

السلام ای روزه دار بی قرین

السلام ای دلبر صحرا نشین

یک شبی افطار میهمانم نما خود تو قاری قرآنم نما

پایانی برای یک آغاز

یا صاحب الزمان!

داستان نجات بنی اسرائیل به دست موسی ، پایان یافت.

اما تو کجا ، موسی کجا؟

موسی ششصد بنی اسرائیلی را نجات داد.

تو صدها میلیون انسان در مانده را رهایی می بخشی.

موسی نُهنشانه ی نبوت نمایایند.

تو وارث بینات نبوت و آیات قدرت همه ی پیامبرانی.

موسی جادوی هشتاد جادوگررا باطل کرد.

تو جادوی جهانی از جادو را نا بود می کنی.

موسی با یک فرعون در افتاد.

تو با صدها فرعون رو در رو میشوی.

موسی چهل سال در غیبت بود.

تو صدها سال است که رخ در پرده ی پنهانی پوشانده ای.

موسی موعود یوسف بود.

تو موعود همه ی پیامبرانی.

مولای من ! داستان موسی را به خاطر تو نوشته ام.

خواسته ام به بهانه ی قصه ی موسی از تو بگویم.

دانسته ام که خدا داستان موسی را فرموده تا ماجرای تو را باور کنم.

هر جمعه به جاده آبی نگاه می کنم و در انتظار قاصدکی می نشینم که قرار است خبر گامهای تو را برای من بیاورد، گامهای استوار و دستهای سبزت را. اگر بیایی، چشمهایم را سنگفرش راهت خواهم کرد. تو می آیی و در هر قدم، شاخه ای از عاطفه خواهی کاشت و قاصدکی را آزاد خواهی کرد. تو می آیی و روی هر درخت پر شکوه لانه ای از امید برای کبوتران غریب خواهی ساخت. صدای تو، بغض فضا را می شکافد. فضای مه آلودی که قلب چکاوکها را از هر شاخه درختش آویزان کرده اند. تو با دستهایت بر قلبهای شقایق ها رنگ سبز امید خواهی زد و با رنگ پر معنای دریا خواهی نوشت:" به نام خدای امیدها"!

تو می آیی در حالی که دستهایت پر از گلهای نرگس است. تو دل سرد یکایک ما را با نواهای گرمت آفتابی می کنی و کعبه عشق را در آنها بنا خواهی کرد. دست نوازش بر سر میخک هایی خواهی کشید که باد کمرشان را خم کرده است. تو حتی بر قلب کاکتوسها هم رنگ مهربانی خواهی زد. تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگهای صبح جریان پیدا خواهد کرد... تو می آیی ای پسر فاطمه ، یوسف زهرا یا مهدی. به امید آن روز!

پیغام ظهور

آتش عشق

کیست کــــــــــــآشفته آن زلف چلیپا نشود؟!

دیده اى نیست که بیند تــــو و شیـــدا نشود

نـــــــــــــاز کن ناز ، که دلها همه در بند تواند

غمزه کن غمزه کـــه دلبـــر چو تو پیدا نشود

رُخ نمــا تا همه خوبان خجل از خویش شوند

گر کشى پرده ز رُخ کیست که رسوا نشـود

آتش عشق بیفـــزا، غمِ دل افــــــــــزون کن

این دل غمزده نتــــوان که غم افـــزا نشـــود

چاره‏اى نیست بجـز سوختن از آتش عشق

آتشـــى ده کــــه بیفتـــــد به دل و پا نشود

ذرّه‏اى نیست که از لطف تو هامــــــــون نبود

قطره‏اى نیست که از مهـــر تــو دریا نشود

سر به خاک سر کوى تو نهد جان، اى دوست

جان چه باشد که فــــداى رُخ زیبــــا نشود