از همان روزی که دست حضرت قابیل

گشت آلوده به خون حضرت هابیل

از همان روزی که فرزندان آدم

زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید

آدمیت مرد !

گر چه (آدم) زنده بود

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند

از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند

آدمیت مرده بود

بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب ،

گشت و گشتادامه مطلب...

وقت جان کندن من بود ، نمی دانستم............. تیغ بر گردن من بود، نمی دانستم

گفتم از سوزش عشق است اگر می میرم.... خنجری بر تن من بود ، نمی دانستم

ساقی ام قاتل من بود نمی فهمیدم............... میکده مدفن من بود، نمی دانستم

آن چه در حجم پراز درد گلویم پژمرد.............   آخرین شیون من بود، نمی دانستم

تا نمردم بگذارید که فریاد کنم...............  دوست هم دشمن من بود، نمی دانستم

از همان خنده که معنای عطوفت می داد.......  نیتش کشتن من بود، نمی دانستم

آن چه من بارقه ی عاطفه پنداشتمش...........   آتش خرمن من بود، نمی دانستم

لحظه ی وصل من و دوست ، خدا می داند... وقت جان کندن من بود، نمی دانستم

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

در هوایت بی‏قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب؟

جان و دل از عاشقان می‏خواستند

جان و دل را می‏سپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز منست

یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم گه تارم روز و شب

می‏زنی تو زخمه و بر می‏رود

تا به گردون زیر و زارم روز و شب

ساقیی کردی بشر را چل صبوح

ز آن خمیر اندر خمارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

در میان این قطارم روز و شب

می‏کشم مستانه بارت بی‏خبر

همچو اشتر زیر بارم روز و شب

تا نگشایی به قندت روزه‏ام

تا قیامت روزه دارم روز و شب

چون ز خوان فضل روزه بشکنم

عید باشد روزگارم روز و شب

جان روز و جان شب ای جان تو

انتظارم، انتظارم روز و شب

تا به سالی نیستم موقوف عید

با مه تو عیدوارم روز و شب

ز آن شبی که وعده کردی روز وصل

روز و شب را می‏شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

ز ابر دیده اشک بارم روز و شب

دل را ز بیخودى سر از خود رمیدن است

جان را هواى از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سر داده‏ام فغان

بانگ جرس ز شوق به منزل رسیدن است

دستم نمى‏رسد که دل از سینه بر کنم

بارى علاج شوق، گریبان دریدن است

شامم سیه‏تر است ز گیسوى سرکشت

خورشید من برآى که وقت دمیدن است

سوى تو اى خلاصه گلزار زندگى

مرغ نگه در آرزوى پر کشیدن است

بگرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو

هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمى‏کنم

تقدیر قصه دل من ناشنیدن است

آن را که لب به جام هوس گشت آشنا

روزى «امین» سزا لب حسرت گزیدن است‏

"آیة الله سیدعلى خامنه‏اى"

الهی! دلی ده که در شکر تو جان بازیم و جانی ده که کار آن جهان سازیم:

الهی! دانایی ده که از راه نیفتیم و بینایی ده که در چاه نیفتیم.

الهی! دستم گیر که دست آویز ندارم و عذرم بپذیر که پای گریز ندارم.

الهی! نگاهدار تا پشیمان نشویم و به راه آر که سرگردان نشویم.

الهی! تو بساز که دیگران ندانند و تو نواز که دیگران نتوانند.

بگشای دری که در گشاینده تویی       بنمای رهی که ره نماینده تویی

من دست به هیچ دستگیری ندهم       کایشان همه فانی‌اند و پاینده تویی

الهی! اگر یک بار بگویی بنده من، از عرش بگذرد خنده من. ادامه مطلب...